Contax RX

W 1975 światło dzienne zobaczył nowy aparat, będący mechanicznie i elektronicznie dziełem profesora Katsuiko Sugayai, wizualnie zaś studia Porshe, RTS (Real Time System). Bardzo dobrze przyjęty przez profesjonalistów, do których był adresowany, walnie przyczynił się do rozwoju systemu z bagnetem C/Y w ramach, którego w sumie powstało 13 modeli lustrzanek Contaxa. Wiele z nich stało się legendami. W międzyczasie Yashica została przejęta przez koncern Kyocera, ale pozycja marki wyglądała, pozornie, niezagrożona i mimo, że nie byli w stanie stanąć do bezpośredniego starcia z Canonem czy Nikonem, sprzedaż była na stabilnym i przewidywalnym poziomie. Równolegle z lustrzankami małoobrazkowymi pojawił się modularny system średnioformatowy, do dziś uważany za jeden z bardziej udanych, dalmierze-niedalmierze serii G, a nawet, małpki. Wszystkie cechowały się świetnymi materiałami, wykonaniem i rewelacyjną optyką Zeissa. Nie obyło się bez wpadek, jak słynny Slip-mirror, ale nazwa Contax kojarzyła się, może nie z tanim, ale na pewno solidnym sprzętem.

Wygląda, że jak to nie raz w historii tej branży bywało podjęto w pewnym momencie kilka błędnych decyzji. Pierwszą z nich była rezygnacja z autofokusa. Tłumaczono to faktem, że zmniejszyłoby to sztywność konstrukcji obiektywu obniżając jakość obrazu. Kiedy zorientowano się, że jednak mógł to być błąd próbowano go naprawić. Niestety wybrano dziwną metodę. Przedstawiono nowy model – Contax’a AX, który ostrzył zmieniając położenie płaszczyzny filmu. Konstrukcja była skomplikowana, a sam aparat nieporęczny. Rynek źle przyjął taki wynalazek. Sytuację miał uratować model N1 z prawdziwym autofokusem. Oznaczało to również nowy bagnet, ergo nowy system (na dokładkę bez zgodności wstecz z poprzednimi modelami). Jednak było już za późno. Na dokładkę problemem była mała ilość dostępnych szkieł, wolne silniki autofokusa i ich wysoka cena.

I to pewnie koniec historii, bo w 2005 zaprzestano produkcji Contaxów. Szkoda.

Po tym przydługim wstępie przejdźmy jednak do głównego bohatera dzisiejszego wpisu. W 1994 roku zaprezentowano mniejszego brata profesjonalnego RTS Mark III – model RX. Aparat jest stosunkowo duży i względnie ciężki, bo waży aż 810 gram. Na próżno można w nim szukać tanich plastików, całość jest metalowa pomalowana wysokiej jakości lakierem. Materiały użyte do produkcji są niewątpliwie z najwyższej półki. Ergonomicznie jest to prawdziwe cudo, wszystko tam gdzie potrzeba. Każde pokrętło umiejscowione dokładnie tak jak być powinno. Ilość dostępnych funkcji jest pokaźna, ale skorzystanie z nich jest bezproblemowe. 

Jest to oczywiście konstrukcja typowa dla czasu, w którym powstała i obok genialnej mechaniki mamy również sporo elektroniki. Całość zasila bateria 2CR5, która, na szczęście, starcza na kilkadziesiąt filmów.

Z funkcji oferowanych do dyspozycji fotografujący ma pełen zestaw programów (Av, Tv, P), bardzo precyzyjny pomiar światła zarówno centralny jak i punktowy (co więcej aparat sugeruje kiedy powinniśmy skorzystać z tego drugiego), bracketing, korekcję ekspozycji, podgląd głębi i zapis (między klatkami) daty lub czasu wykonania zdjęcia. Całości dopełnia cudo na patyku, które przy tak nieprawdopodobnie jasnej i kontrastowej matówce wydaje mi się zbędne, w postaci elektronicznego asystenta fokusa i głębi ostrości.