Pamiętacie wizję Dzielnicy Łacińskiej roztaczaną przez Gorō Miyazakiego w „Makowych wzgórzach”? Jest to miejsce tętniące życiem, pełne artystycznego ducha i młodzieńczej energii. To w niej spotykają się studenci, intelektualiści i miłośnicy kultury, tworząc niepowtarzalny klimat bohemy. Wąskie uliczki, klimatyczne kawiarnie i zabytkowe budynki o typowo europejskim charakterze przypominają o bogatej historii tej części Yokohamy. Dzielnica Łacińska ta staje się symbolem młodzieńczego buntu, pasji i dążenia do ocalenia przeszłości w obliczu nieuchronnych zmian. Mimo, że samo miejsce jest fikcyjne to można w nim odnaleźć echa rzeczywistej dzielnicy Yamate.
Okazuje się, że bardzo podobne klimaty można odnaleźć kilkaset kilometrów na południe od Yokohamy. Analogiczna dzielnica, też położona na wzgórzach, gdzie w XIX wieku osiedlali się cudzoziemcy ze względu na bliskość prężnego portu międzynarodowego, znajduje się w Kobe. Dzielnica Kitano słynie z eleganckich, zachodnich rezydencji (Ijinkan), kawiarni i artystycznej atmosfery. Mimo, że samo miasto ma wiele bardzo malowniczych miejsc to niewątpliwie to znajduje się w absolutnej czołówce. Rejon ten znany jest nie tylko z unikalnej architektury, ale również międzynarodowej historii, a umiejscowienie oferuje piękne widoki na Kobe i Zatokę Osaka.
Po otwarciu portu w Kobe w 1868 roku przybyło tu wielu zagranicznych kupców, misjonarzy i dyplomatów, głównie z Europy i Ameryki. Ze względu na ówczesne regulacje nie mogli oni mieszkać wśród Japończyków, więc osiedlili się na wzgórzach w północnej części miasta. Swoje domy budowali na sposób (prawie) zachodni w postaci eleganckich willi z drewnianymi fasadami, wielkimi oknami i werandami. Być może ze względu na niedobór zachodnich architektów i budowniczych, a być może ze względu na wyidealizowaną wizję architektury ojczyzn pozostawionych będących daleko, budynki w tym rejonie momentami sprawiają wrażenie bardziej bajkowej interpretacji niż rzeczywistych miejsc. Tak jak w filmach Hayao Miyazakiego (ojca wzmiankowanego już Gorō) miasta Europy składają się z archetypicznych składników, tak Kitano dusi w sentymentalnym sosie klasyczne wzorce architektury zachodniej. Co ciekawe w odróżnieniu od innych miast, takich jak Yokohama czy Nagasaki, gdzie cudzoziemcy zamieszkiwali wydzielone osiedla, Kitano było bardziej otwartą społecznością, co przyczyniło się do jego wyjątkowego charakteru.
Do najistotniejszych domów zaliczają się niewątpliwie Weathercock House z 1909 roku, należący do niemieckiego kupca i charakteryzuje się dużą wieżyczką z figurką koguta, Moegi House, czyli zielona, drewniana willa w stylu kolonialnym, zbudowana dla amerykańskiego konsula w 1903 roku, czy Uroko House będąca jedną z najstarszych rezydencji. Ten ostatni nazwę zawdzięcza dachówkom przypominającym rybie łuski. Współcześnie w wielu z tych budynków mieszczą się muzea i galerie o różnym charakterze, które można zwiedzać osobno, lub w ramach zbiorczego biletu.
